Zo krijgt het Laakkwartier als het meezit in 2019 een eigen zorghotel, opgezet door bewoners. Een huis, waar je kunt herstellen na ontslag uit het ziekenhuis. Voor als het thuis nog niet gaat. Want niet iedereen heeft iemand die bij kan springen, weet mede-initiatiefnemer Margreet de Jonge uit eigen ervaring. ,,Na drie dagen werd ik ontslagen uit het ziekenhuis, terwijl ik nog van alles niet kon. Ik heb wel een partner, maar die werkt de hele dag en is minder goed ter been. Dan zit je behoorlijk omhoog.”

De Jonge zet het zorghuis samen op met buurtgenoot Kees Berenbak. Hij komt uit de zorg, zij uit de zakelijke dienstverlening. Ze kennen elkaar van een wijkteam, waar ze allebei in meedraaiden. De Jonge: ,,We zagen daar van alles.” Berenbak: ,,En wij zijn allebei types die de handjes willen laten wapperen.” De Jonge: ,,De gezondheid van de mensen hier houdt niet over.” Berenbak: ,,Inwoners van Laak leven 7 tot 8 jaar korter dan inwoners in andere buurten.” De Jonge: ,,Dat is toch te gek voor woorden?”

Ook al heel ver is zorgcoöperatie Aishel (de naam is een combinatie van hun voornamen) in Escamp, een initiatief van drie sociaal bewogen dames, die elk al hun eigen stichting hadden. Zo organiseerde Aïcha El Kadiri vanuit ‘Anna’s Gedoe’ onder meer breiclubjes om vrouwen uit hun isolement te halen. Ook helpt ze hen om aan de slag te komen. Shanella Bridgewater deed vanuit haar eigen woonkamer hetzelfde met ‘Amazing Women’ en Ellen Kleijn richt zich vooral op ouderen. Met Aishel gooien ze alles op één hoop. Samen denken ze nóg meer te kunnen doen: geïsoleerde vrouwen naar buiten krijgen, maaltijden verzorgen en ouderen helpen, bijvoorbeeld met de boodschappen.

Escampers kunnen wel een steuntje gebruiken, weet het drietal, want in het grootste stadsdeel van Den Haag, met veel goedkope huurwoningen, wonen veel sociaal zwakkeren. Bridgewater lepelt wat getallen op uit een lijstje: 11,7 procent van de huishoudens is een eenoudergezin en het zorggebruik is ‘hoog’. Kleijn: ,,De Schilderswijk heeft de naam, maar het grootste aantal minimuminkomens en problemen vind je hier.” Bridgewater heeft zelf in een isolement gezeten, net als de vrouwen die ze nu helpt. ,,Door een scheiding en het verlies van mijn werk. Ik werd neerslachtig. Weet je hoe dat is? Alles wordt zwart en je ruikt de dood al.” Maar de 54-jarige herpakt zichzelf. ,,Ik was ook sterk en voelde: dit ben ik niet. Ik heb vliegangst, maar ben toch gewoon ingestapt met mijn twee kinderen, op vakantie naar Turkije. Dat gaf zoveel kracht.” Inmiddels heeft ze weer werk (‘Ondanks mijn leeftijd krijg ik van alle kanten banen aangeboden’) en helpt ze andere vrouwen om hun leven ook (weer) op de rit te krijgen. ,,Hier in de wijk zie je veel kinderen die altijd buiten zijn. De moeders kijken niet naar ze om. Ze voelen zich te lamlendig. ’s Avonds laat zie je ze nog buiten. Dan vraag ik me af: krijgen ze wel te eten?” Via Aishel hopen de drie de wijk vooruit te krijgen.

Een coöperatie die al volop draait is ‘Haagse Hout’. Zo’n 200 vrijwilligers bemiddelen tussen mensen die zorg nodig hebben en mensen die die zorg verlenen. Ze komen allemaal uit de eigen wijk. Gardien de Jongh van de gemeente: ,,Het is ontstaan uit onvrede over het feit dat mensen steeds weer iemand anders over de vloer kregen. Nu huren ze zelf iemand in.” De gemeente steunt de initiatieven.

Bron: AD 23-11-2017, auteur: Maja Landeweer